Bonattita
Bonattita | |
---|---|
Fórmula química | CuSO₄·3H₂O |
Epònim | Stefano Bonatti |
Localitat tipus | mina Macei stope, Cape Calamita, Capoliveri, illa d'Elba, Província de Liorna, Toscana, Itàlia |
Classificació | |
Categoria | sulfats |
Nickel-Strunz 10a ed. | 7.CB.10 |
Nickel-Strunz 9a ed. | 7.CB.10 |
Nickel-Strunz 8a ed. | VI/C.01 |
Heys | 25.2.2 |
Propietats | |
Sistema cristal·lí | monoclínic |
Estructura cristal·lina | a = 5,59Å; b = 13,03Å; c = 7,34Å; β = 97,1° |
Color | blau clar |
Propietats òptiques | biaxial |
Índex de refracció | nα = 1,554 nβ = 1,577 nγ = 1,618 |
Birefringència | δ = 0,064 |
Dispersió òptica | no en té |
Més informació | |
Estatus IMA | mineral heretat (G) |
Any d'aprovació | 1957 |
Símbol | Bon |
Referències | [1] |
La bonattita és un mineral de la classe dels sulfats. Rep el seu nom de Stefano A. Bonatti (1902–1968), petròleg italià de la Universitat de Pisa, Itàlia.
Característiques
La bonattita és un sulfat de fórmula química CuSO₄·3H₂O. Cristal·litza en el sistema monoclínic.
Segons la classificació de Nickel-Strunz, la bonattita pertany a «07.CB: Sulfats (selenats, etc.) sense anions addicionals, amb H₂O, amb cations de mida mitjana» juntament amb els següents minerals: dwornikita, gunningita, kieserita, poitevinita, szmikita, szomolnokita, cobaltkieserita, sanderita, aplowita, boyleïta, ilesita, rozenita, starkeyita, drobecita, cranswickita, calcantita, jôkokuïta, pentahidrita, sideròtil, bianchita, chvaleticeïta, ferrohexahidrita, hexahidrita, moorhouseïta, niquelhexahidrita, retgersita, bieberita, boothita, mal·lardita, melanterita, zincmelanterita, alpersita, epsomita, goslarita, morenosita, alunògen, metaalunògen, aluminocoquimbita, coquimbita, paracoquimbita, romboclasa, kornelita, quenstedtita, lausenita, lishizhenita, römerita, ransomita, apjohnita, bilinita, dietrichita, halotriquita, pickeringita, redingtonita, wupatkiïta i meridianiïta.
Formació i jaciments
Pot formar-se com a producte de la deshidratació de la calcantita. Va ser descoberta a finals dels anys 50 a la mina Macei stope, a la localitat de Capoliveri, a l'illa d'Elba, a la Toscana (Itàlia). Als territoris de parla catalana ha estat descrita a les mines d'Alum de La Vilella Alta (Priorat).[2]